Jej początki sięgają roku 1868, kiedy przemysłowiec Hermann Löhnert przy ul. Podolskiej w Bydgoszczy (ówczesnym Brombergu) zakłada warsztat remontowo-usługowy zajmujący się maszynami i urządzeniami rolniczymi. Około roku 1888 przedsiębiorstwo przeniosło się do zakładu przy ul. Dworcowej 13. Tej zmianie towarzyszyła również zmiana profilu produkcyjnego – zaczęto tu produkcję maszyn i urządzeń do mechanicznej przeróbki surowców mineralnych, m.in. młynów do przemiału cementu, rud metali i nawozów sztucznych oraz maszyn dla cukrowni i gorzelni. Produkcja ta oparta była na własnych, opatentowanych pomysłach, a produkty sprzedawano m.in. w wielu krajach Europy, Ameryce Południowej i Chinach. Pod koniec XIX w. zakład Löhnerta zatrudniał 240 robotników, którzy pracowali na bardzo dobrych, jak na ówczesne warunki, zasadach – m.in. objęci zostali opieką socjalną i otrzymali od właściciela książeczki oszczędnościowe na łączną sumę 10 tys. marek.
 W 1899 przy udziale Ostbank für Handel und Gewerbe z Poznania, firmę przekształcono w spółkę akcyjną. W firmie, funkcjonującej wtedy pod nazwą „Bromberger Maschinenfabrik H. Löhnert AG, Bromberg”, Herman Löhnert pełnił rolę dyrektora oraz członka zarządu. Na początku XX w. Löhnert zakupił teren na wschodnim obrzeżu ówczesnej Bydgoszczy przy ul. Leśnej,  z przeznaczeniem na rozbudowę zakładu. W tamtym czasie, nazywanym „złotym wiekiem’ firmy, powstał tu budynek administracyjny i zaplecze techniczne, m.in. hala obróbki mechanicznej i montażu, blacharnia, kotlarnia, kuźnia, odlewnia żeliwa, siłownia z turbiną parową, stolarnia i narzędziownia oraz bocznica kolejowa doprowadzona od linii Warszawsko-Bydgoskiej. Fabryka z tradycyjną nazwą „Kugelfallmühle von Hermann Löhnert Bromberg” zatrudniała już przeszło 800 osób. Był to drugi pod względem wielkości zakład przemysłowy Bydgoszczy. 

Hala z szyldem Hermann Löhnert, lata 1911-13; źródło
 

Budynek zarządczy, lata 1911-13; źródło

W okresie międzywojennym większość niemieckich pracowników fabryki opuściła kraj. Zmieniła się więc struktura zatrudnienia i dominować zaczęli polscy pracownicy. Pracowało tu ok. 540 osób, fabryka dysponowała mieszanym, niemiecko-polskim kapitałem, a jej asortyment cały czas się powiększał.
 Wielki kryzys lat 1929-1935 odbił się jednak i na działalności fabryki – zredukowała ona do minimum zarówno produkcję, jak i liczbę pracowników. W efekcie, w 1935 roku wypracowano zaledwie 2,5% obrotów w stosunku do roku 1929. W kwietniu 1932 fabryka zgłosiła upadłość. Pozostała w niej do końca 1938.
 W 1938 r. powołano do życia spółkę dzierżawców pod nazwą Pomorska Fabryka Maszyn Spółka z o.o. w Bydgoszczy. Dzięki niej powrócono do szerokiej działalności - uruchomiono produkcję maszyn kruszących, taboru kolei wąskotorowych oraz maszyn i urządzeń dla cementowni, cukrowni, cegielni i różnego typu kotłów i zbiorników. W czasie drugiej wojny światowej produkcję przestawiono na potrzeby wojska (wytwarzano m.in. sekcje do łodzi podwodnych, windy, kotwice, odlewy żeliwne). W 1946 fabrykę upaństwowiono. Przywrócono również wyższy poziom zatrudnienia - na początku 1948 roku wynosiło ono 815 osób, a w 1954 roku wzrosło do 1200 pracowników. W latach 50. i 60. XX w. fabrykę znacznie rozbudowano, wznosząc hale obróbki mechanicznej, montażu i odlewnię żeliwa z kompleksem oddziałów towarzyszących. W 1957 połączono ją z dawną Bydgoską Fabryką Maszyn i Kotłów Parowych Hansa Eberhardta oraz pomniejszymi zakładami. W tej formie spółka przyjęła nazwę Pomorskich Zakładów Budowy Maszyn „Makrum”. Nazwa MAKRUM to akronim reprezentujący flagowe produkty zakładu: maszyny krusząco-mielące. Kolejny etap rozbudowy zakładów miał miejsce w latach 1962-1967. Jego celem była dalsza przebudowa hal fabrycznych i doposażenie w maszyny do obróbki urządzeń wielkogabarytowych. W latach 70. wprowadzono automatyzację produkcji. 

Pamiątkowa kartka wydana na 115-lecie Makrum, rok 1963; źródło
 W latach 60. i 70. XX w przedsiębiorstwo produkowało na dużą skale, stając się uznanym producentem maszyn i urządzeń przemysłowych. Wytwarzano w 60% seryjne maszyny i urządzenia, a około 40% produkcji obejmowało wyroby wytwarzane jednostkowo na konkretne zamówienie. Od 1975 zakład posiadał własne biuro konstrukcyjne, które przygotowało pełną dokumentację techniczną parków maszynowych i cementowni. Przedsiębiorstwo sporadycznie realizowano zamówienia dla klientów z krajów zachodnich, skupiając działalność eksportową na wschodzie. Zamówienia realizowano głównie do krajów RWPG i państw arabskich, a najwięcej do Libii, Pakistanu, Kuwejtu, Korei Północnej, Wietnamu oraz ZSRR, NRD, Bułgarii, Mongolii i Chin. W ramach eksportu zbudowano między innymi cementownię w Fallua w Iraku, zakład wapienniczy w Karbali, przemiałownie cementu w Kuwejcie i w Beremend na Węgrzech, wznoszono obiekty w Bułgarii, Czechosłowacji i ZSRR. Najbardziej doświadczeni pracownicy spółki do dziś zachowują żywe wspomnienia związane z pracą w delegacji w tak odległych i egzotycznych krajach. Niniejszy fragment Polskiej Kroniki Filmowej z 1960 r. wspomina o eksporcie maszyn kruszących z bydgoskiej fabryki: http://www.kronikarp.pl/szukaj,12792,tag-689415,strona-6 

Pocztówka kolekcjonerska Makrum, ok. 1979 r.; źródło 
 W 1991 miejsce miała komercjalizacja i prywatyzacja przedsiębiorstwa w ramach Narodowych Funduszy Inwestycyjnych.
 Przełomem okazał się rok 2001, gdy głównym udziałowcem MAKRUM został Rafał Jerzy, który sprawił, że spółka zaczęła zaliczać się do uznanych na świecie producentów maszyn, podbijając rynki offshore i marine. W 2007 firma zadebiutowała na warszawskiej Giełdzie Papierów Wartościowych. W 2008 przejęto szczecińską stocznię Pomerania, a w 2011 zapoczątkowano proces tworzenia Grupy Kapitałowej MAKRUM.
 W jej skład weszła spółka Immobile Sp. z o.o., zajmująca się początkowo obrotem  nieruchomościami oraz konsultacjami. Jednym z większych obiektów komercyjnych kupionych przez Immobile w roku 2000 była nieruchomość  handlowa położona w Bydgoszczy. Kolejnym był hotel robotniczy, zlokalizowany również w Bydgoszczy, przy ul. Modrzewiowej 1.  Po roku kapitalnego remontu w miejscu nieatrakcyjnego hotelu robotniczego, działalność rozpoczął nowoczesny Hotel Sporting. W marcu 2005 roku została zakupiona nieruchomość w Łodzi – ponad stuletnia fabryka sztruksu Kindermana. Po renowacji została przemianowana na hotel i we wrześniu 2006 roku zaczęła przyjmować gości. Hotel łódzki, podobnie jak bydgoski, przyjął nazwę Sporting. Obiekty te dały początek budowie sieci. Kolejnym obiektem który został kupiony z myślą o utworzeniu hotelu, był dawny „Dom Rybaka” w Szczecinie. Po dwóch latach remontu, w maju 2007 roku, rozpoczął działalność. Wówczas nastąpiła zmiana nazwy dla istniejących obiektów w Bydgoszczy i Łodzi i nowego w Szczecinie. Sieć przyjęła nazwę Hotel Focus, jako lepiej obrazującą strategię rozwoju i atuty sieci: koncentrację na potrzebach gości i najwyższej jakości serwisu. Od tamtego czasu sieć rozrosła się do kilkunastu obiektów zlokalizowanych w całej Polsce. 

Fabryka Makrum obecnie - na pierwszym planie widoczny teren przygotowany pod budowę inwestycji Platanowy Park; źródło
 Do Grupy weszła również spółka Euroinwest CDI, zajmująca się głównie kosztorysowaniem, zarządzaniem inwestycjami oraz przeglądami technicznymi budynków. Dziś spółka znana jest jako CDI Konsultanci Budowlani i wraz ze swoimi spółkami powiązanymi prowadzi dwie inwestycje deweloperskie – biurową w samym sercu Bydgoszczy oraz mieszkaniową – na terenie fabryki MAKRUM na Os. Leśnym.
 Historia zatacza koło - w najbliższych latach fabryka ponownie zmieni swoją lokalizację. Pierwsze jej siedziby przy ul. Warmińskiego i ul. Dworcowej - początkowo leżące na obrzeżach miasta - wraz z rozwojem Bydgoszczy znalazły się w ścisłym jej centrum, zaszła więc potrzeba zmiany lokalizacji fabryki. Po ponad stu latach okazało się, że i Osiedle Leśne stało się tętniącym życiem, atrakcyjnym do zamieszkania miejscem.  

W 2014 nastąpiła zmiana nazwy spółki na Grupa Kapitałowa IMMOBILE S.A. Wieńczyła ona proces przebudowy Grupy, w której strukturze wyodrębniono następujące segmenty: przemysłowy, hotelowy, budowlany, handlu i zarządzaniu nieruchomościami. Przeobrażenie to jest symbolem rozpoczęcia nowego rozdziału w historii funkcjonowania spółki. 

Biurowiec Galerii Arkada w Bydgoszczy - obecna siedziba Grupy Kapitałowej IMMOBILE, źródło